น้องที่รู้จักคนหนึ่งส่งข้อความมา 
“พี่ ผมว่าผมจะเลิกมีความรักแล้ว”
เลยพิมพ์ถามกลับไป 
“ทำไมล่ะ ไหนเล่ามาหน่อยซิ”
ฮีตอบมาว่า 
“ก็อกหักครั้งนี้มันแรงมากอ่ะพี่ เจ็บมาก แบบไม่เคยเจ็บแบบนี้มาก่อน ผมเข็ดแล้วครับ คิดว่าชีวิตนี้ไม่อยากเจ็บอะไรแบบนี้อีก ผมว่าผมไม่มีความรักมันดีกว่าอ่ะพี่”
เจ้กดเครื่องคิดเลขแป๊ปนึง
แล้วค่อยพิมพ์ถามฮีกลับไป
“ถ้านายพยายามตื่นนอนตอน 6 โมงนิดๆ แล้วยังง่วงมาก ตื่นไม่สำเร็จ สุดท้ายทิ้งตัวกลับไปนอนต่อ นายว่าวันนั้นนายล้มเหลวในการตื่นนอนป่ะ?”
ฮีรีบตอบกลับมาทันที
“ไม่ครับพี่ ก็มันเพิ่งหกโมง”
เจ้พิมพ์ไป 
“แล้วทำไมถึงกล้าพูดว่าจะไม่มีรักแล้ว ตั้งแต่อายุ 20 ล่ะ?”

………
ไอสไตน์บอกว่า เวลาคือสิ่งยืดหยุ่น 
ขึ้นกับว่าเราใช้อะไรเทียบมาตราเวลา 
จะย่อ จะขยาย จะเทียบสเกล มันต้องมีตัวหลัก
คุณคิมรันโด
ผู้เขียนหนังสือ “เพราะเป็นวัยรุ่นจึงเจ็บ”สอนว่า
หนึ่งวันมี 24 ชม. 
หนึ่งชั่วโมงมี 60 นาที 
ดังนั้น 1 วันก็มี 1,440 นาที
อายุเฉลี่ยคนไทยคือ 77 ปี 
ถ้าเอาเวลา 77 ปีในวงรอบอายุเรา 
หดลงไปอยู่ในสเกลรอบวัน 24 ชั่วโมง 
เราจะได้ว่า 1 ปีของเรา เท่ากับ 18.7 นาที
น้องคนนี้อายุ 20 ปี 
เท่ากับ 374 นาทีนับจากเที่ยงคืน
ก็คือเวลา 6 โมง 14 นาทีนี่เอง
ลองนึกดูว่าเราทำอะไรสำเร็จกันบ้างตอนเวลานั้น 
บางคนปวดฉี่แทบตาย ยังไม่นอนอยู่บนเตียงอยู่เลย
เวลาหกโมงเช้าแบบนั้น มันเป็นเวลาที่คนเรายังไม่ตื่นดี ถ้าเราจะลุกมาทำอะไรสักอย่างตอน 6 โมงเช้า แต่ง่วงนอนมาก สุดท้ายกลับไปนอนต่อ เราคงไม่คิดว่าวันนั้นของเราล้มเหลวหรอก เหลือเวลาอีกตั้ง 18 ชั่วโมงให้ทำ
ถัดไปหน่อย คนอายุ 40 ปี 
คิดสเกลนี้ก็เท่ากับ 12 : 28
ยังไม่เที่ยงครึ่งเลยเธอ ยังเลือกร้านกินข้าวกลางวันอยู่เลย ถ้าจะบอกว่าชีวิตล้มเหลว ทำนู่นนี่นั่นไม่ได้ตอนอายุ 40 ก็เหมือนบอกว่า เออ วันนี้แม่งแย่ ไม่มีอะไรดีเลย ตอนเวลาแค่เที่ยงยังไม่ครึ่ง ทำงานได้แค่ครึ่งวันเอง
ใครจะไปรู้ ตกบ่ายเจ้านายอาจจะเรียกไปโปรโมท เพิ่มเงินเดือน หรือมีอีเมล์ ออเดอร์เข้า ได้งานใหม่ ฯลฯ อะไรๆอีกหลายๆอย่างก็ได้
ในทุก 1 ปี 
ทุก 18.7 นาทีของนาฬิกาชีวิต 
มันมีอะไรรอเราอยู่เสมอ อย่าเพิ่งหยุด อย่าเพิ่งเบื่อ
ลองคิดเทียบอายุเป็นวงจรนาฬิกาดูนะ 
แล้วจะเข้าใจโมงยาม และสิ่งที่เราควรทำมากขึ้น