<div class="pull-right">https://cdn.steemitimages.com/DQmZLtca3miLRDZAsDRy5HaHg7QsUt9y6oeAAWy3KXPxA2n/22366492_10155741183377208_6436771980587801565_n.jpg</div> 
"Levreğe giden yolda çekilen çile kutsaldır! (2)" başlıklı yazımda da belirttiğim gibi levrek yani paşa ile tanışmamız geçtiğimiz sene olmuştu. İlk olarak, kaçan balık büyük olur sözünün doğruluğunu gösterircesine bir büyük levrek kaçırmıştım. Sonrasında ise toplam üç levrek ile sezonu kapatmıştım. Bu sene ise 2-3 aydır yoğun şekilde levrek aramamıza rağmen henüz sudan çıkaramamıştık.. Bu sağ tarafta görünen paşa geçtiğimiz senenin en son paşası... Son leğen bükücü...

## Levrek aramak...

Bu ifadeyi biraz açayım, levrek aramak, levrek tutmaya çalışmak... Bir kere levreğe canınızın istediği saatte değil levreğin istediği saatlerde gitmeniz gerek. Levrek arayacağınız bölgeyi yani merayı iyi seçmeniz gerek. Bir yerde oturup olta sallamaktansa kıyı boyunca taramak gerek. Sözün özü avı fazlasıyla meşakkatli bir balıktır levrek. Ama tabii ki levrek peşinde koşturmanın deniz havası alma, sabah sporu yapmış olma gibi faydalı yönleri de vardır! :)
<center><img class="aligncenter wp-image-54 size-full" src="https://kiyibalikcisi.000webhostapp.com/wp-content/uploads/2018/06/2017-05-24.jpg" alt="" width="960" height="720" /><br><strong>Foto:</strong> <em>Geçtiğimiz sezon bir levrek araması sırasında verilmiş bir mola...</em></center>
---

Gel gelelim biz de aylardır sabaha karşı levrek peşine koşturuyoruz. Uzunca yollar gidiyoruz, her gece yeni bir ümitle yola düşüyor hüsranla eve dönüyoruz...Ta ki düne kadar... Dün üç kişi gittiğimiz avda arkadaşımız yaklaşık iki kiloluk bir levreği kıyıya almayı başararak senenin ilk balığını görmemizi sağlamıştı. Ben de balığı kıyıya aldıktan sonra bir süre olta atmayı bırakıp o levreği sevip hasret gidermiştim! Bugün ise ben de yarım yamalak da olsa levrek ile senenin ilk temasını kurdum! :)

## Selamlaşma...

Yine üç arkadaş sabaha karşı yollara düştük. Dalga durumu en iyi olan meraya gidip atışlara başladık. Aramızda yirmişer metre aralıklar olmak üzere solda Kayhan, ortada ben ve sağda da Yasin...Dalga durumu çok güzel fakat suda çok yosun var ve bu sebeple maket balıklar suda çok iyi aksiyon yapamıyor ve bu da balığı kandırma şansımızı oldukça azaltıyor. Bu yüzden ben o an, kuyruğu suda fıldır fıldır dönen silikonu atmayı tercih ettim. Hava ağarmaya yeni yeni başlıyordu ki silikon tam suyun bittiği yerde sudan çıkarmak üzereyken takıldı. Daha doğrusu ben kayalara takıldı sandım! Meğer oltamın ucunda küçük bir paşacık varmış! Hava henüz aydınlanmadığından kıyıyı net göremiyorum. Kamışı dikleyip balığı tasmaladım, hemen sağıma ve soluma bakınıp ufaktan arkadaşlara seslendim. Onlar geldiğinde balığın önümüzdeki kayaların arasına girdiğini farkettik. Balık küçük olduğundan ve de tam kıyıda, suyun bittiği yerde vurduğundan benim ilk hamlemde kayaların arasına girmiş!

## Kaçan balığa üzülemedim!

Geçtiğimiz sene aldığım ilk levrek yine aynı noktada, yine tam kıyıda yine hava tam ağarmak üzereyken oltaya atlamış, yine oltaya asılmamla birlikte kayaların arasına girmişti ve cengaver kahraman arkadaşımız Kayhan gidip balığı almıştı. Bu kez de o hemen cep telefonunu araba anahtarını kıyıya bırakıp, ıslak kaygan kayalardan olay yerine doğru inmeye başladı. Gel gör ki deniz dalgalı ve arada üçleme denilen yüksek dalgalar da kıyıya vuruyor... Kayhan tam misinadan tutup balığı oradan çıkarmak üzereyken bu büyük dalgalardan biri resmen <strong><em>"balığı rahat bırak ulen"</em></strong> dercesine Kayhan'ı tokatladı! :) Sonrasında balık iğneden kurtuldu ve o aradaki su birikintisinde Kayhanla giriştiği mücadelen sonra kayboldu. Evet balığa biraz üzüldük ama zaten ufakmış, kıyıya alabilseydik bile biraz sevdikten sonra salacaktık. Ama ben daha çok Kayhan'a üzüldüm çünkü resmen donuna kadar ıslandı! :) Nitekim dona kadar soyunup çamaşırları Yasin'le el ele verip sıkarak kayaya serdi. Pantolonu mecburen tekrar giydi, üzerine de ben hırkamı verdim. Bir yandan onların o haline gülüyorum, bir yandan suda levrek sürüsü olabilir diye atışlara devam ediyorum. Çünkü küçük levrekler genelde sürüyle gezerler. Fakat nedense başka vuruş alamadık. Sonrasında başka meralarda da biraz şansımızı deneyip evin yolunu tuttuk. Üzüldüğümüz, güldüğümüz trajikomik bir av günü oldu 20 Haziran 2018 günü... Bir hafta on güne kadar ilk levreği kıyılatacağımı ümit ediyorum. Umarım en kısa sürede paşayla kavuşuruz...

---