အျပင္ဘက္မွာ မိုးေတြရြာေနသည္၊ ေျမေပၚသို႔အရွိန္ျပင္းစြာ က်ေရာက္ထိမွန္ေနေသာ မိုးစက္မ်ားကိုၾကည့္၍  "ဒါဟာ ေျမဆြဲအား သီအိုရီမွန္ကန္ေနေၾကာင္းသက္ေသျပေနတာပဲ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြဟာ စၾက၀ဠာထဲကို လြင့္စင္ထြက္သြားမွာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ၾကည့္စမ္း၊ မိုးေပါက္ေတြဟာ ေျမၾကီးရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈေတြေၾကာင့္ ေရမႈန္ကေလးေတြ အျဖစ္ ျပိဳကြဲသြားရတာပဲ"

    ဟု နယူတန္က ေတြးေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၏ ။ တစ္ကိုယ္လံုး မိုးေရေတြ စိုစြဲေနသည္။ အရက္ေတြလည္း ေသာက္လာပံုရ၏။
    "ဘာကိစၥရွိလို႕လဲကြယ္"
    နယူတန္က ေမးသည္။ လူငယ္က
    "ဆရာၾကီးရဲ႕ နိယာမက အမွားၾကီးပဲဗ်"
    "ေဟ…ဘာမွားလို႕လဲ"
    "သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈရွိတယ္လို႕ ဆရာၾကီးက ေျပာတယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်ည္းပဲ ခံေနရတယ္ဗ်။ တစ္ခါမွ တန္မျပန္ရေသဘူး"
    လူငယ္က မေက်နပ္ေသာေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။ ထို႕ေနာက္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
    နယူတန္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး
    "ျပီးေတာ့ သူႏွလံုးသားက ေျမဆြဲအားကို ဆန္႔က်င္ေနတာကိုေရာ ဘာေျပာမလဲ"
    နယူတန္သည္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ေနမိ၏ ။ လူငယ္က ထပ္ေျပာျပန္သည္။
    "ဒီမွာ ဆရာၾကီး၊ ႏွလံုးသားဆိုတာ ပန္းသီးတစ္လံုးမဟုတ္ဘူးဗ်။ သိရဲ႕လား"                                                                                                         *   *    *

    ပိုက္သာဂိုးရပ္စ္ထံသို႕ စာတိုက္မွပါဆယ္တစ္ထုပ္ေရာက္ရွိလာသည္။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဘာလံုးတစ္လံုးထြက္လာသည္။ ေဘာလံုး၏ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ၾတိဂံတစ္ခုဆြဲထားသည္။ ၾတိဂံ၏ အနားသတ္မ်ဥ္းမ်ားသည္ ေကြးေကာက္ေနၾက၏။ စာတစ္ေစာင္လည္း ပူးတြဲပါလာသည္။ ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့……..
    မိတ္ေဆြၾကီး ပိုက္သာဂိုးရပ္စ္
    ခင္ဗ်ားရဲ႕သီအိုရမ္က ျပင္ညီမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာဆြဲထားတဲ့ ေထာင့္မွန္ၾတိဂံအတြက္သာ မွန္ကန္တာပါ။ အခု က်ဳပ္ဆြဲေပးလိုက္တဲ့ ၾတိဂံအတြက္က်ေတာ့ ဘယ္လို သက္ေသျပမလဲ၊ ဒါဟာ ေထာင့္မွားၾတိဂံတစ္ခုပဲလို႕ က်ဴပ္ထင္တယ္ဗ်ာ။
                                                                                                                              ခင္မင္လ်က္
                                                                                                                                                    ပါစကယ္

                                                                                                         *   *    *

    တစ္ေယာက္ႏွစ္ခြက္သံုးခြက္စီေလာက္ ၀င္သြားျပီးေနာက္ ယမကာ၀ိုင္းက အရွိန္ကေလးရလာသည္။ ဂယ္လီလီယိုက ေနာက္တစ္ခြက္ ထပ္ငွဲ႔ရင္းေမးသည္။
    "ေဟ့ေကာင္ ကိုပါ၊ မင္းရဲ႕ဆိုလာစစ္စတမ္စာတမ္းကိစၥက ဘယ္လုိျဖစ္ေနလဲကြ"
    ကိုပါနီးကပ္စ္က
    "ျငင္းၾကခုန္ၾကတုန္းပဲကြ၊ ေတာ္လမီက သူရဲ႕ ဂ်ီအိုစင္ထရစ္သီအိုရီကို အေလွ်ာ့မေပးေတာ့ ခက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ မင္းရဲ႕
ကမာၻၾကီးလံုးတယ္ဆိုတဲ့ အမႈအေျခအေနေကာ"
    "စိတ္ေရာဂါကုဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ့ ေထာက္ခံခ်က္လိုေနေသးတယ္ကြ"
    "ငါတို႔ရဲ႕သီအိုရီေတြကို ရပ္တန္းကရပ္လိုက္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ကြာ"
    ဂယ္လီလီယိုက
    "ေဟ.. ဘာေၾကာင့္လဲ"
    "ကမာၻက ေနကိုဗဟိုျပဳျပီး လွည့္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကမာၻၾကီးက လံုးေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ မထူးပါဘူး၊ လူေတြက ကမာၻၾကီးထက္
ပိုျပီးလည္ေနၾကျပီပဲကြာ"
    ဟု ေျပာျပီး ခြက္ထဲကလက္က်န္ကို ရွင္းလိုက္သည္။                                                                                                         *   *    *

    အိုင္စတိုင္းသည္ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဒီေန႔ေဟာေျပာရတာ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပသည္။ စြမ္းအင္သီအိုရီတစ္ခု အေၾကာင္းကို စိတ္ပါလက္ပါရွင္းျပခဲ့သည္။
    ပရိသတ္ကလည္း စိတ္၀င္စားစြာနားေထာင္ျပီး သိလိုေသာေမးခြန္းေတြကို အားတက္သေရာေမးၾကသည္။
    သို႔ရာတြင္ အိမ္ထဲ၀င္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား ျပိဳကြဲပ်က္စီးသြားရ၏ ။ အေၾကာင္းမွာ ခါးေထာက္ျပီး မ်က္ေထာင့္နီၾကီးျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ရင္းဆီးၾကိဳေနေသာ သူ႕မိန္းမကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏ ။
    "ဘယ္လိုလဲ…ကိုေရႊအိုင္စတိုင္းၾကီးရဲ႕ေတာ္ေတာ္မွေပ်ာ္ခဲ့ရဲ႕လား၊ က်ဳပ္မွာျဖင့္ အိမ္ရွင္က အိမ္လခလာေတာင္းလို႔ မနည္း
ေတာင္းပန္လႊတ္လိုက္ရတယ္။ တစ္ပတ္အတြင္းမေပးရင္ ဆင္းေပးရမယ္လို႔ က်ိန္းေမာင္းသြားေသးတယ္"
    "ဟုတ္လား…………. ငါ………. ဟိုဒင္း…………"
    "ေနဦး မျပီးေသးဘူး၊ မီတာခကလည္း မနက္ျဖန္ ေနာက္ဆံုးပ။ဲ မသြင္းရင္ မီးျဖတ္ေတာ့မယ္။ ရွင့္ရဲ႕အရည္မရ အဖတ္မရ စမ္းသပ္ခ်က္ေတြကလည္း မီတာသိပ္စားတာ သိရဲ႕လား"
    "ေအးပါကြာ၊ မီတာခ သက္သာခြင့္ရေအာင္ေလွ်ာက္ဖို႔ သိပၸံအကယ္ဒမီက ေထာက္ခံစာေတာင္းၾကည့္ပါဦးမယ္"
    ဟု အိုင္စတိုင္းက ေလေပ်ာ့ေလးနဲ႔ျပန္ေျပာသည္။ သို႔ရာတြင္
    "ရွင့္ကိုေျပာလိုက္ရင္ ဒီအတိုင္းခ်ည္းပဲ၊ ဘာမွလည္းျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ ရွင့္ရဲ႕ အီးညီမွ်ျခင္း အမ္စီစကြဲယားဆိုတဲ့
ေဖာ္ျမဴလာကေကာ ဘာအသံုးက်လဲ။ ရွစ္လံုးတစ္ျပည္၊ ဆယ့္ေျခာက္ျပည္တစ္တင္း ဆိုတာကမွ ဟုတ္တုတ္တုတ္ ရွိေသးတယ္"
    အိုင္စတိုင္း ေခါင္းကုတ္လိုက္၏ ။ ထိုအခါက်မွ "ငါ့ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္ေတြနဲ႔ပါလား"ဟု သတိျပဳမိသြားသည္။
    "ရွင့္မွာျဖင့္ ေဟာေျပာပြဲေတြနဲ႔အခ်ိန္ကုန္ေနတာပဲ၊ ဘာမွလည္း ဟုတ္တိပတ္တိရတာမဟုတ္ဘူး။ ဓာတ္ဘူးေလး၊ ဖန္ခြက္ေလး၊ လြယ္အိတ္ကေလး လက္ေဆာင္ရတာနဲ႔ေက်နပ္ေနတာပဲ"
    အိုင္စတိုင္းမွာ ဒီေန႔ေဟာေျပာပြဲက မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါတစ္ထည္ရလာေၾကာင္း ၾကြားဖို႔ေတာင္သိပ္မလြယ္ေတာ့။
    "ဟင္း၊ အဏုျမဳဗံုးလုပ္ေရာင္းပါဆိုေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေလး ဘာေလးနဲ႔ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္၊ ရွင့္တပည့္ ဗြန္းဘေရာင္းဆိုရင္ ၾကည့္စမ္း၊ ဒံုးပ်ံေတြထုတ္လုပ္ေနတာ အခုတိုက္နဲ႔ကားနဲ႔ျဖစ္ေနျပီ၊ သူ႕မိန္းမဆိုလည္း တစ္ကိုယ္လံုး စိန္ေတြသီးလို႔ က်ဳပ္မွာျဖင့္.........."
    မိန္းမရဲ႕မေက်နပ္မႈေတြက အက္တမ္ေတြ ဆင့္ကဲေပါက္ကြဲသလို အဆံုးသတ္မွာမဟုတ္ေတ့ာ၊ အိုင္စတိုင္း မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ နားပူလာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေနာက္ေဖးဘက္ကို ထြက္သြားျပီး မီးဖိုနားမွာ ထိုင္ေနလုိက္၏။
    "ရီေလတီဗီတီ သီအိုရီဆိုတာ ဒါပဲ"
    ဟု ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္မိေနသည္။                                                                                                        *   *    *

    "သြားကိုက္တဲ့ေ၀ဒနာကို ကိုယ္တိုင္သြားကိုက္ဖူးမွ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္လို႕ရႏိုင္တယ္ဗ်"
    ဟု ေမာ္စီတုန္းက ေျပာလိုက္သည္။ ဟင္နရီကစ္ဆင္ဂ်ာက တည္ခင္းဧည့္ခံထားေသာ ေရေႏြးၾကမ္းေမႊးေမႊးကို ဇိမ္ခံေသာက္ရင္း ျပံဳးရံုသာ ျပံဳးေန၏ ။
    "ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႔ျပံဳးတာလဲ"ဟု ေမာ္စီတုန္းက ေမးသည္။ ထိုအခါက်မွ ကစ္ဆင္ဂ်ာက သူ႕ပါးစပ္ထဲမွာတပ္ထားေသာ သြားတုအံကပ္ၾကီးကို ျဖဳတ္ျပလိုက္သည္။ ေမာ္စီတုန္းက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ျပီး
    "ေၾသာ္ ……ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးရွိသလား"
    ဟု ဆိုလိုက္ေလသည္။                                                                                                       *   *    *

    ေဟရာကလိုက္တပ္စ္သည္ ျမစ္ကမ္းနားဘက္သို႔ ေန႔စဥ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေလ့ရွိ၏ ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ၏ ကမာၻေက်ာ္ အေတြးအေခၚတစ္ခုကို စဥ္းစားမိခဲ့ျခင္းျဖစ္၏ ။ ေျပာင္းလဲျခင္းဆိုင္ရာသီအိုရီပင္ျဖစ္၏။ လူတစ္ေယာက္သည္ ျမစ္တစ္ခုအတြင္းသို႔ ႏွစ္ႀကိမ္မဆင္းႏိုင္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆင္းလိုက္ေသာအခါ ပထမအႀကိမ္ဆင္းခဲ့တုန္းကျမစ္ေရသည္ ထိုေနရာတြင္မရွိေတာ့။ ျမစ္ေရသည္ အစဥ္အၿမဲ စီးဆင္းေနေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။
    အထက္ပါသီအိုရီေၾကာင့္ ေဟရာကလိုက္စ္သည္ ကမာၻေက်ာ္အေတြးအေခၚပညာရွင္ၾကီးအျဖစ္သတ္မွတ္ခံရသည္။ လူေတြက သူ႕ကို အလြန္ေလးစားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က ဦးညႊတ္အရိုအေသေပးၾကသည္။ ျမစ္ထဲမွာေရကူးရင္း ေဆာ့ကစားေနေသာ ကေလးေတြကေတာင္ သူ႕ကိုျမင္ေသာအခါ
    "ဦးေလးႀကီး ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမစ္ထဲကို တစ္ခါပဲဆင္းရေသးတယ္ေနာ္"
    ဟု ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ လွမ္းေအာ္ေျပာၾကေသးသည္။
    အရိွန္အ၀ါက ဒီေလာက္အထိျဖစ္ေနၿပီ။
    သူသည္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာၿပံဳးရင္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ျမစ္ကမ္းနဖူးတစ္ေနရာမွာရပ္ၿပီး ျမစ္ႀကီးကိုေငးၾကည့္ေနသည္။    ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းက တစ္စံုတစ္ခုကို သတိျပဳမိလိုက္ၿပီး တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားရ၏ ။
    "ငါမွားျပီ ၊ ငါမွားသြားျပီ"
    ဟု ထိတ္လန္႔တၾကားေရရြတ္လိုက္၏ ။ အေၾကာင္းမွာ တကယ္ေတာ့ေျမႀကီးက စီးဆင္းေနျခင္း မဟုတ္ဘဲ ေျမႀကီးက ေရြ႕လ်ားေနျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေလ၏ ။