![image.png](https://res.cloudinary.com/hpiynhbhq/image/upload/v1520674174/oaa4kztx5ipnbhwq0zyr.png)


# Fabuła
Nick (Jared Leto) jest amerykańskim żołnierzem, osadzonym w japońskim więzieniu pod Osaką, tuż po II Wojnie Światowej. W więzieniu pomaga jednemu z więźniów w ucieczce. Gdy wychodzi, zostaje przez niego objęty opieką. Okazuje się być członkiem yakuzy. Nick zaczyna wykonywać zlecenia dla tej grupy, zyskuje ich zaufanie, a nawet zawiązuje romans z siostrą swojego patrona. Wszystko w klimacie walki o wpływy pomiędzy dwoma klanami, ale także walce pomiędzy tradycją, a nową, powojenną rzeczywistością.

# Ocena
Mam dość specyficzne podejście do filmów. Od kina rozrywkowego oczekuję rozrywki, od dokumentalnego rzetelności. I z takim nastawieniem, film ogląda się dość dobrze. Ale ma kilka poważnych wad…

Dialogi są proste, ale dobrze oddają charakter Japończyków (większość dialogów jest po japońsku). Główny bohater jest typem milczącym, nie mówi zbyt wiele. Jakby ciągle coś ukrywał, nie mówił i pokazywał wszystkiego. Nie wiem czy wynika to z przyjętej gry aktorskiej, czy z faktu, że Netflix maszynowo produkuje filmy i nie ma za bardzo czasu na analizę i przygotowanie do takiej roli…i w tym wypadku, dla aktora – mniej znaczy lepiej. Trochę stereotypowo, ale nie razi to bardzo.

Wrzucenie akcji we wszystkie sztampowe i znane schematy działania yakuzy (tatuaże, odcinanie palców, sumo, hazard, prostytucja wymuszenia i handel bronią) jest niezbędne, ale brak głębszego wejścia widza w ten świat, trochę rozczarowuje. To jednak nie dokument, więc odpuszczam ten grzeszek.

Kolejnym rozczarowaniem jest zakończenie. Nie wiem czy to celowy zabieg, ale coraz częściej zauważam w produkcjach filmowych, że zawsze zostawiają sobie miejsce na sequel. Strasznie jest to drażniące. W zamkniętej formie filmu nie powinno być cliffhangerów! Jeśli takowe się robi, to świadczy, albo o celowym działaniu – czyli mamy pilota serialu, nie film pełnometrażowy; albo świadczy to o lenistwie scenarzystów, na które pozwala producent/wytwórnia bo liczy na drugą odsłonę. Kiedyś sequel powstawał bez takich sztuczek. Jeśli film był dobrze odebrany, podobał się publiczności, to budowało się wiarygodną historię łączącą się w jakiś sposób z poprzednią częścią. Jednak zawsze te filmy były zamkniętymi całościami. Nie trzeba było oglądać Die Hard I (celowo nie używam polskiego tłumaczenia, którego nieznoszę), żeby rozumieć i dobrze się bawić oglądając część drugą. Teraz dwugodzinny film jest pierwszym odcinkiem serii i każdy kolejny, to też dwugodzinny materiał. To mnie drażni. Film to film, serial to serial. 

Tak czy inaczej, jeśli spojrzymy z przymrużeniem oka na fakty i rzeczywistość, przełkniemy, że w 1954 roku yakuza przyjęła białego *gajina* w swoje szeregi i zadowolimy się nieco płytką grą Jareda Leto i zawieszeniem akcji w finale – jest to film dość dobry. Trzyma poziom i ogląda się go dość przyjemnie. Oceniam go na jeden fuckers na pięć. *Bo tak przewrotnie postanowiłem oceniać to, co chcę tutaj recenzować – im mniej tym lepiej.*

![fuckewrs1.png](https://res.cloudinary.com/hpiynhbhq/image/upload/v1520674132/jklh46pjmaiddu4kvpzv.png)