<div class='text-justify'> Özledim. İstediğim yöne yürüyebilmeyi, müzik dinlemeyi, haber okumayı, cam bardak kullanmayı, elimi cebime sokabilmeyi, arkadaşlarımı, kadın sesi duymayı... 
İki ay alkol kullanmasam aklıma gelmez normalde fakat burada özledim. 

<hr>

Sevgili Murattatar "*paralel evrene mi kayboldun*?" diye sormuş. Kaybolduğum evrenin fizik kuralları farklıydı. Paralel evren diyemiyordum açıkçası. Her şey farklıydı fakat farklı olmak yasaktı. Herkesin tek tip olması isteniyordu. İş bölümü yapılıyor ve her zaman iyi niyetliler zarar ediyordu. Düşünmek iyi fikir değildi orada. Çünkü sürü muamelesi görmeniz kaçınılmazdı.


https://iasbh.tmgrup.com.tr/68f058/752/395/9/0/728/378?u=https://isbh.tmgrup.com.tr/sbh/2018/01/17/meclise-bedelli-askerlik-basvurusu-1516180645151.jpg

<center><sub>[**Kaynak**](https://www.sabah.com.tr/gundem/2018/01/17/meclise-bedelli-askerlik-basvurusu)</sub></center>

>Arkadaşlar merhaba. Ben eğitim çavuşunuz M**** G***. Aranızda mantığını dış kapıda bırakmayan var mı?

Soğukta uzun süre bekleyişlerle geçen birkaç günün ardından bizi aşı için sıraladılar. Yemekhaneye bir kapıdan giriyor, yolda soyunuyor, üç saniye kadar bir süre sandalyeye oturuyor ve diğer kapıdan çıkıyorduk. İlginç bir tecrübeydi çünkü oturduğun an iki taraftan aynı anda iğne saplanıyor ve "*kalk*" komutuna verilen tepki süresi dahil üç saniyede kalkıyorduk. Arkamdaki arkadaşım "*ben tetanoz aşısı yakın zamanda oldum*" dedi. Söylersin dedim. Sırası geldiğinde, sağındaki hemşireye söylerken sol koluna tetanoz aşısı yapılmıştı bile.

>Gemiye bin, işini yap, eve dön.

Soğuk nedeniyle havalandıramadığımız bir koğuşta altmış kişi uyuyorduk. Her gece oksijensizlikten ve boğazımın düğümlenmesinden dolayı uyanıyordum. Neyse ki gün erken başlıyordu! Mıntıka temizliği başladıktan yaklaşık bir saat sonra hava aydınlanıyordu. Ortalama eksi beş - altı derece soğukta her gün saatlerimizi öldürdük. Yine de tüm komutanlarımı sevmiş fakat askerleri sevememiştim. Herkes komutanlara sövüyordu. Komutanlar ise bizim için ellerinden geleni yapıyordu. Sadece askeri sistemin böyle olduğunu kabul etmek gerekiyordu. 

>Zamanında adamın biri padişahın karşısına çıkmış. Demiş ki; Sultanım ben de öyle bir marifet var ki görmeniz gerek! Padişah da "göster bakalım marifetini" demiş. Adam bir iğneyi on beş adımlık mesafeden kumaşa saplamış ve onun deliğinden de ikinci iğneyi geçirmiş. Padişah da yanındakilere;
"Bu adama yüz altın verin, yüz de kırbaç vurun!"
Yanındakiler şaşırmış ve sormuş;
"Sultanım hem altın hem de kırbaç neden??
"Yüz altın marifeti için, yüz kırbaç da boş işlerle uğraştığı için"

 İlk günler bizim için böyleydi. Saatlerce soğukta gelmeyeceğini bildiğimiz bir sırada bekletiyorlar ve ardından sıra gelmedi diye ertesi gün bir daha sıraya sokuyorlardı. Hepimiz biliyorduk ikinci gün sıranın bize geleceğini. Yine de beklememiz gerekiyordu. Çünkü sistem böyleydi. Hiç düzgün bir şey olmadı mı? Oldu. Hedef yön tayinleri, gece hareket bilgisi, mesafe tayinleri, nişan alma, tüfek kullanma hatta piyade tüfeğini söküp takmayı biliyorum. Birkaç marş da cabası. Bilmek ya da silah kullanmak istedim mi? İstemedim ama bana bunu öğretmeye çalışan insanlar benim öğrenmeme karar veren insanlar değildi. O nedenle mücadele etmeden keyif almaya çalıştım. Açıkçası biraz aldım da. Ama bir kez daha gördüm ki; askerlik, isteyen insanlar dışında yapılabilecek bir şey değil. Düşündüğünüz zaman sorun yaşıyorsunuz. Düşünmeden o hayatı yaşamak gerek.  Aksi takdirde askerlik yapamıyor ya da çok zorlanıyorsunuz. 

İşin bir de insan kısmı var tabi. İnsanlar kendini güvende hissedene kadar inanılmaz politik davranıyor. Becerebildiklerinden değil tabi ama yine de öyle davranıyorlar. Zaten diğer insanlar da politik olduğundan kimse kimsenin yüzüne vurmuyor. Genelde dindar olduklarını vurgulayan bir temelle sohbete giriyorlar. Bir tanesi mıntıka zamanında yanıma takıldı. Sohbete başladık. Tabi tek binada 560 tane erkek kaldığımız için konu hızla kadınlara geldi. Genel mantığımı ve arkadaşlık çerçevesinin benim için ne olduğunu üşenmeden anlattım. Oysa ki kendime söz vermiştim. Yirmi günü geçirecek ve insanlarla uğraşmayacaktım. 
>Doktor, arkadaşlık anlayışın güzel de... Çok geniş mezheplisin ya!
+ Doğrudur.

Aynı şahıs birkaç gün sonra bulunmadığım bir ortamda karısını aldatırken baldızına nasıl yakalandığını keyifli bir dil ile anlatmış. Fakat evli arkadaşım bir arkadaş toplantısında benim evimde kalabiliyor diye ben geniş mezhepli oluyorum. Neyse olayın asıl evrim kısmını anlatmak istiyordum. İnsanlar kendini güvende hissetmeye başlayınca çirkinleşmekten çekinmediler. Her geçen gün daha rahatsız edici şeyler duyup görür oldum. Diğer insanlar da bundan keyif alıyordu. Hatta kendi çevremde her şeyi eleştiren kişi olarak ün salmıştım. Komutanlar bize iyi davrandıkça onları zor duruma sokan hatta anlayışlı tavırları farklı anlamlara getiren bir kitle oluştu. Hepsiyle savaşamadım ama düşündüm;
>Ya bu yerde altı ay kalsaydım?

Ya kaçardım ya da onların muhabbetlerinin benzerlerini yapmak zorunda kalırdım. "*Bu mu yani vatana hizmet?*" diye anlamsız bir çıkış yapmayacağım. Yine de hiçbir yararım olmadan psikolojik sancılarla geçecek bir altı ay olacağından emindim.

>Doctor Bishop Adana! Bir maruzatım vardı. Arz edebilir miyim komutanım?

Sevgili su defteri, askerde yazdığım birkaç sayfaya göz gezdirdim. Sonra oturup karışık yazdım. Biraz dağıldım. Aslında kafamda kalan sesleri de yazmak istiyorum ama karşıya geçirebileceğimden emin değilim. Kaotik oldu üzgünüm. Belki sonra kendimi affettiririm ama şimdilik istihkakım budur.</div>

<center>![doc-son.png](https://cdn.steemitimages.com/DQmSVYfkxi3hBYwGX4VbKtGsWqfQ8nCQT8427RpLqXXiP3L/doc-son.png)</center>