[Stary tekst - hasło już nieaktualne, "Stranger Things" to bajka dla dzieci przy "Dark" :D]


W tekście może się pojawić parę spoilerów (a na pewno jeden zdradzający pewien wątek), więc jak nie widziałeś, to czytasz na własną odpowiedzialność.

https://scontent-frx5-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/66630384_725211447892643_8970870359767121920_o.jpg?_nc_cat=104&_nc_oc=AQmO3jgAtmXvDvBhRhkLcWb6CIuSkYc4NHb85dstufzoNua26YhRtQM0f7jDli2MPGQ&_nc_ht=scontent-frx5-1.xx&oh=1b3b08bddf15e70dfac90f483d583bfd&oe=5E649416

Za każdym razem, gdy kończę oglądać któryś z 3 sezonów "Stranger Things" , to czuję zarówno smutek, jak i radość. Odbieram te uczucia jednak inaczej niż w normalnie. Nie czuję się smutny, jak w sytuacji, gdy np.  widzę  krzywdę dziecka, śmierć kogoś bliskiego, czy coś co ma wywołać taką reakcję. Nie jest to również "zwykła"  radość, zadowolenie z powodu znalezienia czegoś wartościowego, spotkania starego kumpla po długiej rozłące, spełnienia dobrego uczynku etc. Nie jest to też po prostu poczucie nostalgii, mimo że stanowi procentowo największą część tego uczucia. Jest to coś  bardziej osobistego, czego jeszcze nie umiem nazwać, mimo że znam to uczucie od 20 lat. Mam wrażenie, jakby bracia Duffer chcieli mi zrobić emocjonalną akupunkturę, uderzając w rzadko stymulowane obszary mózgu. Zdarzają się krótkie chwile w życiu, w których czułem się podobnie, ale trwa to krócej i zwykle jest mniej intensywne niż doświadczenia płynące ze “Stranger Things”.  Uwielbiam ten uczuciowy mix - wydarzeniami wyciskającymi łzy, smutek wywołany końcem sezonu oraz radość, że właśnie zobaczyłem coś absolutnie pięknego. Kolorowego, budzącego gamę różnych wspomnień i emocji.  Jest jednak nieco inaczej niż w poprzednich sezonach.

https://scontent-frx5-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/66854272_725211811225940_7445797008478044160_o.jpg?_nc_cat=111&_nc_oc=AQkpzyZyEY_v5Xuz618buBedCCNESqYw_X6umqhQunE_tthOfYDoqwV3u0syLx-9Q6Q&_nc_ht=scontent-frx5-1.xx&oh=0ec31221316cfabd09f69bdc1a0ad2f5&oe=5E634AD1

Młodzi bohaterowie zaczynają dorastać, a wraz z tym, kierują swą uwagę w różnych kierunkach, nie zawsze wspólnych. Zdecydowano się również  na zmianę priorytetów lub zepchnięcie pewnych tematów na dalszy plan. Wątki dotyczące teorii spiskowych, tj.  wrót do innych wymiarów, projekt MK Ultra etc. odeszły na dalszy plan i są tylko jednymi z elementów budujących fabularne tło. Dostaliśmy za to więcej odniesień do starszych filmów, czasów naszego dzieciństwa, położono również większy nacisk na relacje między bohaterami. Ponownie obserwujemy akcję z kilku perspektyw, ale tym razem grupy bohaterów są ciekawsze. Nie tylko ze względu na nowe postacie, ale również na świetną, niezmienną  robotę, jeśli idzie o te stare. Co prawda odrobinkę mi brakowało eksperymentów amerykańskiej armii na kobietach w ciąży, jak również bardziej satysfakcjonującego rozwinięcia wątku z przejściami do innego wymiaru, ale zamiast tego dostałem parę nowych elementów.  Reszta została poprawiona tylko na lepsze. 

https://scontent-frx5-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/66585173_725212144559240_6137316534348939264_o.jpg?_nc_cat=104&_nc_oc=AQn-M6Vh3efS3IqMz4TuCdyUPTaunjM5ucgJVKQlwIsV5dKd2s9RHqS0bPgZM8ZulQU&_nc_ht=scontent-frx5-1.xx&oh=ad3b54010a3f4ed6b97c9ea772bb115f&oe=5E5D9983

Wracając do postaci i ich interakcji, twórcy zrobili na mnie chyba jeszcze lepsze wrażenie niż w 1 sezonie. W trakcie tych 8 odcinków, cofnąłem się w czasie do podobnego okresu w swoim życiu. Dziś z uśmiechem wspominam bezpośrednie gadki między chłopami i ploteczki w damskim towarzystwie, czy rozmowy w w/w grupach po zerwaniu itd. Wyszły bardzo naturalnie i nie jeden moment w tej, czy innej formie, zdarzył się w moim życiu (lub słyszałem o nim z drugiej ręki).  Fajna odmiana po poprzednim sezonie, który choć wg mnie nie był aż tak zły, to jednak był troszkę za bardzo odtwórczy. Było za mało nowości, a za dużo powtarzalności. Bohaterowie i ich osobowości nie zmieniły się za bardzo, a fabuła nie miała za dużo do zaoferowania, poza tym, co już znamy. Trudno mi się nie zgodzić z tymi i innymi narzekaniami internautów.  Na całe szczęście, wbrew czarnowidztwu niektórych, bracia Duffer ogarnęli się i nie powtórzyli swoich błędów. Nie ma śladu po fillerze z poprzedniego sezonu, a wątki które spodobały się, doczekały się rozwinięcia.  Mój ulubiony przykład pochodzi już z pierwszego odcinka - mówię oczywiście o płomiennym flircie między Billym, a panią Wheeler. Głównie dlatego, że oboje pragnęliby trafić ze sobą do łózka i okazują to zarówno wzrokiem, jak i przede wszystkim mową ciała. Mimo, że nie doszło do sfinalizowania tego jednorazowego romansu, to byłem tak usatysfakcjonowany, jakby pokazali co najmniej grę wstępną.  Wynika to z tego, że bardzo lubię, gdy twórcy seriali/filmów traktują na poważnie swoich widzów  i pokazują możliwie jak najprawdziwiej i najnaturalniej takie wątki (co się rzadko zdarza, a przynajmniej ja nie mam do nich szczęścia). Mama Nancy ma zbyt pierdołowatego męża, przez co brakuje jej trochę pieprzu i męskiej ręki w związku. Widać to po jej oczach, gdy łapczywie "rozbiera"  wzrokiem swojego Chada i wyobraża sobie różne, niegrzeczne sceny z jego udziałem. 


Jeśli chodzi o nowych bohaterów, to Alexei był strzałem w 10. Momentalnie się do niego przekonałem, a jak pokazała ilość memów w internetach, to nie tylko na mnie zadziałał jego urok.  Podobnie jest z Robin, jedną z najlepiej wprowadzonych postaci  homoseksualnych - proszę, częściej tak róbcie! Jej wątek został nienachalnie poprowadzony, a jej rola nie jest przesadą w którąś z stron (co zasługuje na szczególną pochwałę w czasach, gdy takie rzeczy są czasem sztucznie wymuszane).  Jest wprost przeciwnie - gra bardzo naturalnie i zaprezentowała  fajną, miłą postać.  Ruski Arnie grany przez Andreya Ivchenko, to kolejne złoto. Choć jest typowym place-holderem Złola, zainspirowanym filmami z lat '80, '90, to sceny z jego udziałem oglądało się po prostu rewelacyjnie. Głównie ze względu na uderzające podobieństwo do wyglądu i stylu aktorskiego młodego Arnolda. Wkurzył mnie skutek jego finałowej walki, ale nie mam większych pretensji. Taki był zamiar twórców.  Pierwotnie chciałem na to ponarzekać (jak również głupawych Rosjan, relikt z dawnych lat, ale po namyśle i rozmowie z kol. Mariuszem, postanowiłem zmienić zdanie. Być może znowu będzie mnie to drażnić przy re-watchu, ale trudno mieć do twórców pretensje. Bardzo dobrze pokazali przerysowanych Rosjan z "Red Alert", czy 4 części "Rocky'ego". Lub w chyba jakimkolwiek innym filmie z tamtych czasów. A że lubię część produkcji Westwoodu i Ivana Drago również za to, to krytyka  braci Duffer jest tym mniej uzasadniona. 

https://scontent-frx5-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/66580025_725212507892537_2354795723603574784_o.jpg?_nc_cat=101&_nc_oc=AQmns46aLC7ufvmMf87_IylW8u9vMfxp9m0wYsTx2xvqDdcJTvrk06wK93DMtA9atdU&_nc_ht=scontent-frx5-1.xx&oh=487377929689905568f3bbda718af9a7&oe=5E5482C0

Jeśli chodzi o inne inspiracje, to poza już wspomnianymi, dopatrzyłem się: "The Thing", "Alien", "Neverending Story", "Powrót do Przyszłości" i seriali typu "Gęsia Skórka". Nie będę się nad nimi rozwodził, bo po co? Wszystko jest już na YT w lepszej formie niż byłoby u mnie. Jeśli chodzi natomiast o sferę emocjonalną, to jak w każdym sezonie cofnąłem się do przeszłości. Wielokrotnie już o tym pisałem, ale bracia Duffer mają świetną rękę i głowę do używania nostalgii. Mimo że wszystkie odcinki są przepełnione przeróżnymi odniesieniami w różnych formach, to nie czułem przesytu tej słodyczy. W niewielu tworach spotkałem się z tak dobry graniem na nostalgii tamtych lat. Jeśli zostało fajnie poprowadzone to fajnie, jest kolejna zaleta o której można napisać. Problem jest jednak taki, że mało kto umie to wykorzystać tak dobrze. Co tym mocniej imponuje, gdy jesteśmy bombardowani odniesieniami na każdym kroku, a kompletnie tego nie odczuwamy. Trzeci sezon rozbił bank pod tym względem. Oglądałem go jak zahipnotyzowany, chłonąc każdy odcinek. Piosenkę z "Neverending Story" juz dożywotnio będę kojarzył z wykonaniem Dustina i Susie.  

https://scontent-frx5-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/66716302_725212627892525_2648122486473883648_o.jpg?_nc_cat=103&_nc_oc=AQmXsshnWIqF-Q4swWJTgdxqgLAfepSIM6CYAkT8ZHw-xq6-tFkVQIUeusQ07Cn5eKE&_nc_ht=scontent-frx5-1.xx&oh=12d0cd9dc1a4c8fa49e8d92ec4dff313&oe=5E44E98B

W ramach zakończenia parę słów o efektach. Widać już pierwsze wpływy działań Disneya na polu streamingu, bo Netflix dorzucił trochę zielonych na efekty specjalne i nie tylko. Co prawda nie ma dużo (sumarycznie) efektownych scen, ale jak już jest wymagający fragment, to wygląda on zgodnie z kinowym standardem. Dobrym przykładem jest sam początek, gdy Rosjanie próbują otworzyć przejście między-wymiarowe. Maszyna (kojarząca mi się z działem pryzmetycznym z "Red Alert 2", choć działającym na ciut innej zasadzie), CGI,  jej bolesne skutki, nie odstawały za bardzo od standardu, do którego przyzwyczaiło nas kino. Nie ma tylu scen, co w ostatnich sezonach GoT (tam to w ogóle nie czuć różnicy w kwestii serial telewizyjny, a film kinowy), ale to co ma wyglądać ładnie, to właśnie tak wygląda. Efekty potęguje dodatkowo świetne operowanie kolorami, światłami i kamerą - jest ładniej i porządniej niż w poprzednich sezonach. Walka z finałowego odcinka była po prostu prześliczna i choć działa się na niedużą skalę, to jarałem się jak przy "większych" bitwach z shounenów-tasiemców, czy filmów Marvela. Marzyłem o tej scenie w finałach poprzednich sezonów. 

Reasumując - trzeci  sezon "Stranger Things" to złoto.  Z jednej strony bardzo się cieszę, że 4 będzie tym ostatnim, ale z drugiej już się smucę na tę myśl. No ale trudno, najwyżej obejrzy się wszystkie od nowa, lepiej skończyć w odpowiednim momencie niż rozmyć jakość marki. Dziękuję  za pomoc Mariuszowi, który trochę mi pomógł przy pisaniu tego tekstu. Bez Twojej pomocy musiałbym poświęcić więcej czasu na research. 

***
<center><sup>Pierwotnie opublikowano na [Zwykły chłopak  piszący o popkulturze, polityce, anime, serialach, ksiażkach i wszystkim innym, co go zainteresuje.](https://herosik.dblog.pl/recenzja-3-sezonu-stranger-things). Blog na Steem napędzany przez [dBlog](https://dblog.pl).</sup></center>