หน้าฝนเยือนเตือนใจให้คิดถึง
ว่าครั้งหนึ่งเคยเล่าเรียนเพียรศึกษา
ต้องลำบากตรากตรำทั้งน้ำตา
ก็เพราะฝนนั่นหนาพาให้ตรม

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ วันนี้ฝนตกพรำๆซึ่งต่อเนื่องมาจากเมื่อคืนนี้ที่ตกได้สวยงามมาก เพราะตกหนักสม่ำเสมอ พอมาตอนเช้าเลยเบาเม็ดลง ตกประ
ปรายแต่ไม่มีวี่แววจะหยุด... เป็นอันว่าวันนี้ไม่ได้ไปไหน มองดูสายฝนที่รินไหลลงกระทบหลังคาบ้าน
ทำให้นึกถึงสมัยเป็นนักเรียนมัธยม...

"นาง...นาง ตื่นถะแม้มันสวยแล่ว ผัดสิบ่ทันโรงเรียนดิ๊"อันนี้เป็นสำเนียงอีสานบ้านฉัน แปลซะหน่อยเผื่อคนที่ฟังไม่รู้เรื่อง"นาง...นาง ตื่นเถอะสายแล้ว เดี๋ยวจะจะไม่ทันเรียน" ทุกๆเช้าประมาณตี4 ฉันจะได้ยินประโยคนี้จนคุ้นหู นั่นเป็นเสียงของพี่ชายที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่พ่อจากไป...ฉันและพี่ชายอายุห่างกัน20กว่าปี  ฉันจะไม่ยอมลุกออกจากที่นอนถ้าไม่ได้ยินเสียงนี้...อันที่จริงฉันตื่นนานแล้ว แต่มันติดนิสัยตรงที่...ถ้าไม่ได้ยินเสียงปลุกก็จะไม่ยอมลุกออกจากที่นอน...(คนขี้เกียจ...555) 

ห้องนอนของเราจะอยู่ใกล้ๆกัน แต่ไม่ถึงกับติดกัน ทุกเช้าพี่และภรรยาของเขาจะตื่นแต่เช้า นอนฟังละครวิทยุ ซึ่งตอนนั้นจะมีละครวิทยุของคณะกันตนา เรื่องอะไรฉันก็จำไม่ได้ รู้แต่ว่านางเอกเป็นเงือก ฉันก็นอนฟังอยู่เหมือนกัน เวลาเขาโฆษณา ก็จะได้ยินเสียงพี่และพี่สะใภ้คุยกัน ตอนนั้นยังไม่เจริญ ไฟฟ้า น้ำประปาก็ยังไม่มีใช้ นาฬิกาปลุกก็ไม่มี พี่จึงดูเวลาตามวิทยุ เพราะในวิทยุเขาจะแจ้งรายการว่าเวลาไหนจะเป็นรายการอะไร ดังนั้นพอได้เวลาสมควร พี่ก็จะปลุกให้ลุกขึ้นมานึ่งข้าว...

![20180517_090821.jpg](https://steemitimages.com/DQmdx7niMVYkuCABoXoSsN7eLz4bWwrjYyqJgbJfZ3jdPNu/20180517_090821.jpg)

พอฉันก่อไฟติดแล้ว ก็นำหม้อนึ่งไปใส่น้ำแล้วตั้งไฟ จากนั้นก็นำข้าวที่แช่น้ำไว้หรือบ้านฉันเรียก"ข้าวหม่า"มาใส่หวด แล้วนำไปตั้งในหม้อนึ่งอีกทีนึง จากนั้นก็เอาฝาปิดหม้อปิดไว้...

ทีนี้ฉันจะเตรียมเอาคุและไม้คาน เดินหาบใส่บ่าไปชวนเพื่อนซึ่งบ้านอยู่ติดกัน แต่เขาเรียนจบป.6และไม่ได้เรียนต่อ พอได้หาบคุคนละหาบ เราก็เดินลัดเลาะไปตามบ้านคน ซึ่งทางที่เราเดินไปจะเป็นทางแคบๆพอที่คนจะสามารถเดินได้เท่านั้น น้ำที่เราจะไปตักนี้ อยู่ห่างจากหมู่บ้านประมาณ300เมตร มันเป็นบ่อน้ำที่ลึกมาก เราจะใช้ไม้ตัก โดยทำเป็นลิ่มใส่สำหรับห้อยคุลงไปตัก หรือไม่ก็ใช้เชือกเส้นใหญ่ๆมัดขอดเป็นข้อเผื่อเวลาสาวคุน้ำขึ้นมาจะได้ไม่เจ็บมือ...

พอเดินไปถึงบ่อน้ำก็สว่างพอดี และมีคนมาตักน้ำหลายคนเลยทีเดียว สำหรับน้ำบ่อบ้านฉันเรียก"น้ำส้าง" ซึ่งชาวบ้านจะช่วยกันขุด รอบๆข้างก็จะเอาไม้กันไม่ไห้ดินพัง ซึ่งบ่อน้ำจะลึกมาก บางครั้งฉันก็ทำคุจมหายลงไปในน้ำ ทีนี้ก็ใช้ไม้ที่มีลิ่มหรือบ้านฉันเรียก"ไม้คันขอ"นี่แหละคนหา กว่าจะหาเจอก็ใช้เวลานานเลยทีเดียว...

![20180517_090619.jpg](https://steemitimages.com/DQmS8EQobinEArYRJhZCLnXEy4Vzq68YkwAnfwhVSW6vHeV/20180517_090619.jpg)

พอเราตักน้ำเต็มคุแล้ว เราก็หาบใส่บ่า แล้วเดินเป็นจังหวะเพื่อไม่ให้น้ำหก วันแรกที่หาบจะไม่ค่อยเจ็บบ่าเท่าไหร่ แต่วันที2...ไม่ต้องพูดถึง พอไม้คานมาแตะที่บ่าเท่านั้นแหละ...ต้องรีบขยับไม้คานหาตรงที่เจ็บน้อยที่สุด บางครั้ง...ก็เอาไม้คานมาวางใส่บ่าทั้งสองข้าง ฉันหาบน้ำเช้าละ2หาบ ส่วนข้าวที่ฉันนึ่งไว้ พี่สะใภ้จะเป็นคนเฝ้าดูไม่ให้ไฟดับหรือบ้านฉันเรียกว่า"มอด" ตอนนั้นจะใช้ฟืนซะเป็นส่วนมากและท่านยังทำกับข้าวไว้รออีกด้วย ส่วนฉัน...พอตักน้ำครบ2หาบ ก็อาบน้ำ แต่งตัวและกินข้าว เสร็จเรียบร้อยก็จับเอาจักรยานคันโปรดพร้อมด้วยกระเป๋าหนังสือตรงรี่ไปยังบ้านเพื่อนสนิททันที...บ้านเพื่อนคนนี้จะอยู่ไกลกันประมาณ800เมตร แล้วเราสองคนก็ขี่จักรยานไปหาเพื่อนอีกคนซึ่งอยู่คนละหมู่บ้าน แต่บ้านเขาจะอยู่ตรงทางผ่านไปโรงเรียนพอดี...

ตอนนั้นฉันเรียนอยู่ม.3 โรงเรียนก็จะอยู่ในตัวอำเภอ ซึ่งห่างจากบ้านฉันประมาณ8ก.ม. ช่วงที่ฉันพูดถึงนี้เป็นช่วงหน้าฝน...ความลำบากเหรอ...ไม่ต้องพูดถึง ถนนเละบ้าง ดีบ้าง แต่จะเละซะเป็นส่วนมาก ตอนนั้นยังไม่เจริญ ถนนส่วนมากจะเป็นดินเหนียว พอฝนตกลงมา ดินจะเหนียวมาก...

พอเราขี่จักรยานไปไม่ถึง200เมตร ก็ต้องหยุด เพื่อนๆคงจะแปลกใจใช่มั๊ยล่ะ...ก็รถนะสิ...มันไม่ยอมขยับเขยื้อนเลย ก็เพราะดินเหนียวนะแหละ ไปเกาะเต็มบังโคลนเลย ล้อก็เลยไม่หมุน ฉันต้องหาไม้มาจิ้มดินให้ออกหมดเสียก่อนแล้วค่อยไปต่อได้ ไปไม่ทันไกลเท่าไหร่ก็ต้องลงมาจิ้มดินออกอีก...กว่าจะถึงโรงเรียนก็ลงจิ้มหลายครั้งเลยทีเดียว บางครั้งโมโห...จนอยากจะร้องไห้ กว่าจะถึงโรงเรียน...บางครั้งก็ทันเข้าแถว บางครั้ง...จนเขาแยกย้ายกันเข้าห้องเรียนค่อยไปถึงก็มี 

สมัยนั้น...ถ้าไปไม่ทันเข้าแถวก็จะถูกลงโทษโดยการเก็บขยะ แต่เด็กสมัยนั้นส่วนมากจะไม่ค่อยเกเร เชื่อฟังครูบาอาจารย์ ไม่กล้าเถียงครู จะมีส่วนน้อยมากที่บอกไม่ฟัง สูบบุหรี่ในห้องน้ำบ้าง(เด็กผู้ชาย)อย่างนี้ก็จะถูกลงโทษไดยการกอดอก แล้วใช้ไม้เรียวหวดลงที่ก้นตามระเบียบ...

![20180517_084605.jpg](https://steemitimages.com/DQmWeCv4Y9THu3GHTLvy3hgzxzmZFfzc1JuPwnNrBNQPary/20180517_084605.jpg)

จะเห็นว่าสมัยก่อนกับสมัยนี้แตกต่างกันมากมายเลยทีดียว ยิ่งวันไหนฝนตก ยิ่งลำบากเข้าไปใหญ่ต้องหาถุงในปุ๋ยมาตัดผ่าครึ่ง แล้วเอาชายถุงในปุ๋ยทั้งสองข้างมามัดใส่คอ ก็พอกันฝนได้บ้าง ส่วนหัวก็หาถุงพลาสติกใบใหญ่ๆมาคลุม ถ้าตกหนักจริงๆก็จะขอพักตามบ้านคน พอฝนซาค่อยไปต่อ แต่ทุกวันนี้สะดวกสบาย จะไปไหนมาไหนก็ใช้รถที่เติมน้ำมันกัน ไม่ได้ออกแรงให้เหนื่อย ปัจจุบัน...แถวบ้านฉันจะมีรถโดยสารรับส่งนักเรียน หรือถ้าใครไม่อยากนั่งรถโดยสาร ก็จะขับมอเตอร์ไซด์ไปเอง...สบายกว่ากันเยอะเลย

พูดมาซะยืดยาว คงจะต้องขอตัวก่อน ขอให้เพื่อนๆมีความสุขกันทุกคนนะคะ สวัสดีค่ะ

ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและการติดตามนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกๆคนค่ะ