<div class="text-justify">

16 kilometrów spaceru i 17 wykrytych obiektów - to efekt jednego spojrzenia, zawieszonego w poniedziałek na pewnej rzeźbie. Przechodziłam przypadkiem, zahaczyłam wzrokiem i sweterek mych wspomnień spruł się w oka mgnieniu. 

Najpierw dumałam chwilę o tym konkretnym obiekcie, potem o podobnym, na moim osiedlu. Następnie przypomniało mi się kilka innych rozrzuconych po Nowej Hucie.

A gdyby tak odnaleźć je wszystkie? Te, które znam i te, których nigdy na oczy nie widziałam, choć mieszkam w tym miejscu już kilkadziesiąt lat?

W domu zrobiłam listę i orientacyjną mapkę, nie zagłębiając się w szczegóły, historie i legendy. Chciałam po prostu iść przed siebie i patrzeć. Tak też zrobiłam.

<div class="pull-left">
https://cdn.steemitimages.com/DQmYZsvqjkRg16am1MYNw6QzFteot216Hu2Hbc59gno8US7/groszek.jpg
</div>

Zaczęłam od obiektu, który w poniedziałek dał impuls nowemu pomysłowi. Znam go dobrze, gdyż stoi na osiedlu, na którym przez długie lata mieszkała moja ciocia - mocno zrył mi beret swego czasu. Jako dziecko panicznie bałam się Buki z Muminków i ów kamienny twór bardzo mi ją przypominał. Taką brzemienną Bukę, z której lada moment wyklują się straszne, małe Buczki. Jak w obcym. 

Zauważcie, że to coś, choć wygląda jak strączek groszku, ma głowę z uszami. Jedno uszko mu się odlepiło, temu Buku.

Nareszcie, po latach życia w cieniu lęku i domysłów odczarowałam rzeźbę. Nazywa się **Dojrzewanie II (Groszek)**, a jej autorem jest Wincenty Kućma - uznany rzeźbiarz, rysownik i projektant. 

---
To samo osiedle, nieco dalej - rzeźba **Gitara**, autor nieznany. Mnie to się kojarzy ze strugaczką na żyletki, którą posługiwałam się jako dziecko, gdy spędzałam czas u babci i dziadka. Nie do pomyślenia dzisiaj, by dziecku w wieku wczesnoszkolnym dać coś takiego do ręki. A jednak - palce mam całe i ogólnie mam się dobrze.
<sub>Zdjęcie strugaczki: Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=1633040</sub>

https://cdn.steemitimages.com/DQmZ4w6d71v64HCf67TbeoJhji3g4AFbefpWiVVukJBLwSB/gitara.jpg

---
<div class="pull-right">
https://cdn.steemitimages.com/DQmYQcm5t2JmTbAiCeHtn84emyQeKyo6bXZ4NtMUsUYFrsJ/matkaPolka.jpg
</div>

**Macierzyństwo** (autor nieznany) - na moim osiedlu. Mieszkam na nim od dziecka, więc nie zliczę, ile razy miałam okazję na nią patrzeć. Bardzo ją lubię. Wykonana prawdopodobnie w latach siedemdziesiątych, gdy powstawało osiedle. Nietrwały materiał (wapień pińczowski) niszczał szybko, na szczęście w zeszłym roku statua została odnowiona w ramach szerszej akcji renowacji nowohuckiej sztuki plenerowej (odświeżono siedem rzeźb z szesnastu mi znanych).

W moim odczuciu to niezwykle chłodno zobrazowane macierzyństwo. Dziecko wprawdzie siedzi na kolanach matki, ale ta jest jakby odrętwiała -  przymknięte powieki, zwieszone bezwładnie ręce... Urobiona po pachy, sfrustrowana Matka Polka.

A może to tylko chwilowe zamyślenie, mała odskocznia od rzeczywistości? Może za sekundę kobieta ocknie się i przygarnie do piersi malucha?

Każdy obserwator może dopowiedzieć swoją historię.

---
Osiedle obok kolejny eksponat. Dość spory gabarytowo i chociaż stoi tuż przy ulicy, to jednak minęłam go z nosem w mapie. Potem już mniej patrzyłam w mapę, a więcej się rozglądałam. 

Twór przedziwny. Od razu skojarzył mi się z krecikiem, który zasnął na wznak na ławce. Tym bardziej, że pod wygięciem jego "szyi" leżała opróżniona setka cytrynówki. 

Z informatora opracowanego przez BIP Miasta Krakowa dowiedziałam się, że to nie krecik, a **Oman I**, autor nieznany.

Dobrze, że nie Omen!

https://cdn.steemitimages.com/DQmXnNpB6ZHZWPVdPaYSotfqWU2wjAb752SQA5mR6SBq5PE/07.jpg

---
Proszę Państwa, oto **Spirala Kosmiczna** z 1974 roku, instalacja autorstwa Antoniego Hajduckiego. Do dzisiaj okoliczni mieszkańcy nie są zgodni co do prawdziwej roli owego obiektu. Podobno kilka osób, które podeszły zbyt blisko, zniknęło na zawsze. 

https://cdn.steemitimages.com/DQmS7SkHgiti1SuUQYSrzVvEncF7tmUDtrwRWyQWU9qsaZR/08.jpg

<div class="pull-left">
https://cdn.steemitimages.com/DQmcx5kD7f3JQx7McuPGCXxEXQ6teCoGDy5wv8Pvne6iBGr/09_a.jpg
</div>

**Zdobyta przestrzeń** Mariana Kruczka, rok 1972. Kojarzy mi się z masztem, żaglem, okrętem, choć ze względu na użyte materiały bardziej ma charakter zmyślnej machiny tortur. Haki, łańcuchy i druty rozpaliły moją wyobraźnię. Tym bardziej, że tuż obok znajduje się szkoła... "Ucz się matole, bo inaczej zawiśniesz na tamtym haku!".

Rzeźba powstała z odpadów przemysłowych i złomu. Niegdyś obracała się na wietrze i miała więcej łańcuchów, prawdopodobnie złomiarze się nimi zaopiekowali.

Marian Kruczek tworzył też mniejsze, przepiękne i bajkowe kompozycje używając różnych materiałów (np. druciki, muszle, koraliki) i przedmiotów codziennego użytku. Nie mogę ich tutaj pokazać, ale wystarczy wpisać w grafikę google jego nazwisko, by je obejrzeć. Nie wiem, w jakie dokładnie rejony zapędzała się jego wyobraźnia, ale chciałabym i ja tam kiedyś zawędrować.

Wiem za to na pewno, że podczas następnej wyprawy w Bieszczady wdepnę do Sanoka, by obejrzeć jego galerię w tamtejszym muzeum historycznym.

---
<div class="pull-right">
https://cdn.steemitimages.com/DQmS9ZvJc9waDD8eJsd4SK5YsPAp3xEJh2zAcnEqeZz2w7c/10.jpg</div>

To chyba najbardziej bezimienny i bezpański twór, jaki obejrzałam - wygląda jak starożytny kamień z  tajemniczymi rytami. Ze szczeliny wyłania się wpatrzona w dal, topornie ciosana twarz... Przynajmniej ja ją tam widzę.

Przyglądałam jej się intensywnie i już, już miała mi coś powiedzieć, czułam to... Ale w tym momencie dostałam sms-a od klienta, w sprawie nie cierpiącej zwłoki oczywiście. Ulotny kontakt z mądrością przodków (lub kosmitów) został przerwany, postanowiłam wrócić do domu i usatysfakcjonować klienta.

Wyszło o tyle dobrze, że kończąc wędrówkę miałam ogarniętą północną, młodszą część Huty. Nazajutrz mogłam się zająć częścią południową.

---
<div class="pull-left">
https://cdn.steemitimages.com/DQmeBBp1JamxipWXXfHsH9ZbZHXqATgzoDYazz5SwSvx17f/01.jpg
</div>

Zaczęłam od okolic szpitala im. S. Żeromskiego szukając rzeźby małej **dziewczynki** - trochę mi zeszło. Obeszłam wszystkie skwery w okolicy, zaglądałam w krzaki. Środa, przed południem - ani żywej duszy, nie było kogo zapytać. Wreszcie stanęłam na chwilę przy ulicy, popatrzyłam na ładny, czerwony budynek z napisem "przedszkole" i pomyślałam ironicznie "nie ma jej, bo pewnie poszła do przedszkola". 

A juści, była tam, w ogrodzie.

Za to podczas późniejszych poszukiwań w internecie nie znalazłam żadnych informacji o autorze i dacie powstania.

---
Po drodze nad Zalew Nowohucki zaliczyłam dwie bezimienne (ta po prawej zwana roboczo "choinką") i zaniedbane instalacje metalowe, ukryte na wewnątrzosiedlowych skwerkach. 

https://cdn.steemitimages.com/DQmZZvBZHQ8HESH4R6kVjQoRBnfLYvfoJUPvBWcXx2JLrC3/2.jpg

---
Nad zalewem, od strony ul. Bulwarowej, od 1977 roku stoją dobrze znane mieszkańcom "Piszczałki" - nikt nie używa oficjalnej nazwy **Wzlot**. Autorem rzeźby jest Stanisław Małek, a wykonawcą pracownicy Huty im. Lenina - bo właśnie w kombinacie, pod nadzorem pana Stanisława, powstała. Pierwotnie miała się składać z rurek o przekroju prostokątnym, ale że akurat w hucie produkowano okrągłe...

https://cdn.steemitimages.com/DQmTDRP7Q1yg9ne7kqceEs5n3eWcB2PrVwDVw56eAdnCcf7/11.jpg

---
Po złapaniu oddechu nad wodą czekał mnie nieco dłuższy spacer na południowy-zachód, w stronę Placu Centralnego. W zamyśle twórców Nowa Huta miała stać się odrębnym od zgniłego Krakowa miastem robotniczym, w związku z czym planowano budowę okazałego ratusza. Pamiątką po tej śmiałej wizji jest park ratuszowy, gdzie zamiast ratusza stoi ryba - autor nieznany.

https://cdn.steemitimages.com/DQmW5FbS3D4ZqBPAGZcbBudzwwpdZxbYH4itfBqiFE11FCP/ryba.jpg

---
Dziesięć minut spacerem dalej ustrzeliłam kolejne trofeum. Niewielka rzeźba zarośnięta częściowo krzakami. Stanęłam, patrzę i dumam. Co to może być?

Zarys jakiś jest - noga, ręka, pupcia... No dobrze, nie muszę sztuki rozumieć, przecież jest coś takiego, jak abstrakcja. 

https://cdn.steemitimages.com/DQmWT9jkaYXFAmU6gX4QNZWx7hJurs35Vp3CK6szq2FzyWj/13_a.jpg

Zrobiłam zdjęcie, podeszłam bliżej, zajrzałam na drugą stronę... A kuku!

https://cdn.steemitimages.com/DQmYuhoaQ4aS7ZuqEQsW8EJBFr9QTmNUXzRkwhXxzxRFNF9/13_b.jpg

No tak, oczywiście. Oto **Amor**, autor nieznany. Mnie to bardziej wygląda na Buddę. Tylko dlaczego przód jest obsadzony krzakiem, zza którego nie widać rzeźby wcale? Żeby przyjrzeć się frontowi trzeba się wcisnąć w zarośla, podczas gdy tył jest wystawiony na widok publiczny. Może to kwestia interpretacji sztuki przez konserwatora zieleni - w końcu ja też dłuższą chwilę kontemplowałam zadek amora. 

---
Według mapy kolejnego obiektu należało szukać w pobliżu Muzeum Czynu Zbrojnego. Gdy dotarłam na miejsce i zobaczyłam czołg pomyślałam, że to jest właśnie ów obiekt. Rzeźbą bym tego nie nazwała, ale instalacja plenerowa  - dlaczego nie?

https://cdn.steemitimages.com/DQmSMDeCqMK5PaqH2ZvjNJAPorztTfSTf7m6T7L5KDLe9ya/17.jpg

Zrobiłam fotki, obmacałam gąsienice i zebrałam kasztany, bo akurat spadło ich kilka w pobliżu. Potem raz jeszcze przyjrzałam się mapie, bo umiejscowienie czołgu jednak nie pasowało do zaznaczonej na niej lokalizacji. Postanowiłam szukać dalej i opłaciło się. Kilka kroków od ruchliwej ulicy trafiłam w niezwykłą enklawę.

To miejsce miało coś magicznego w sobie... Wnętrze cichego o tej porze osiedla, pełno zieleni, przytulnie i między tym wszystkim wciśnięty jakby duży kwietnik na postumencie, a na nim niewielka rzeźba obłożona zielonym szkłem. Wszystko pozarastane, wybujałe - nie widać postumentu, rzeźba wyrasta z zieleni i jest jego częścią. 

**Delfin** autorstwa Ryszarda Wójcickiego. 

https://cdn.steemitimages.com/DQmbefMPkGCntKPueS9GoRve9wCcWU9ygrFAKbKEnW9pehY/14_a.jpg

https://cdn.steemitimages.com/DQme7xEnByFiNUnvabnsW5i27hf5hh2u7QfpWx2AtAjQ548/14_b.jpg

Dopiero dzisiaj dowiedziałam się, że to nie kwietnik, a fontanna. To, co dla mnie było tak urocze (gąszcz roślinności), to wynik skrajnego zaniedbania. Cieszę się, że nie wiedziałam o tym wcześniej - dzięki temu odebrałam to miejsce takim, jakie jest. Nie patrzyłam na zaniedbaną fontannę, a na fragment zaczarowanego ogrodu.

---
Wyprawa pomalutku zbliżała się do końca. Do obejrzenia pozostały dwie rzeźby w Parku Wiśniowy Sad, pięknie odnowione rok temu.

Na jednym jego krańcu czekała na mnie pośród drzew, piękna i spokojna nowohucka **Syrenka** Magdaleny Jaroszyńskiej, powstała w latach 1963-65.

https://cdn.steemitimages.com/DQmRsFoHtNSHiU88mq7aUbjezbrbTf5zV6DT69SMmd4HGps/syrenka.jpg

---
Kolorowy **Ślimak** nieznanego autorstwa domknął moją wędrówkę. Spoczęłam na chwilę, a moje myśli pobiegły w czasy licealne, bo w bliskim sąsiedztwie rzeźby znajduje się moja szkoła średnia, XII LO.

Chodziło się do parku na przerwach, oj chodziło. Ale o tym nie będę pisać.

https://cdn.steemitimages.com/DQmPvR5AAzc3FBtf5gRjsKB3LJGxnQCRrLX1Kc8r6A1vj2F/jesien.jpg

W ogóle miałam nic nie pisać. Wrzucić zdjęcia z kilkoma danymi i tyle. Widać nie potrafię powstrzymać słów, gdy mi się wspomnienia, refleksje i wnioski wysypują jak guziki z pudełka, wymieszane z paciorkami emocji.

Podróże mogą mieć różne oblicza...
</div>